Ο διαχωρισμός Κράτους-Εκκλησίας είναι ένα αίτημα το οποίο από ότι φαίνεται μάλλον δεν οδεύει προς υλοποίηση, παρά την απαίτηση εκατομμυρίων πολιτών. Η πολιτική ηγεσία βρίσκεται σε αγαστή συνεργασία με τους Εκπροσώπους της Εκκλησίας και επιθυμώντας να “πατάει” επάνω στην ευαισθησία που έχουν πολλοί Έλληνες με την πίστη τους, προκειμένου να μη χάσει την εξουσία της.
Ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος δεν υπονοεί σε καμία περίπτωση πως οι θρήσκοι άνθρωποι δε θα μπορούν να εκτελούν ελεύθερα και απρόσκοπτα τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Το δικαίωμα της ανεξιθρησκίας αλλά και η μακραίωνη παράδοση που συνδέει την Ορθοδοξία με τη χώρα μας είναι σεβαστή και εκτιμητή από κάθε άνθρωπο . Όμως, οφείλει να υπάρξει ένας στοιχειώδης διαχωρισμός, ώστε να μην υπάρχει παρέμβαση ενός θεσμού στα καθήκοντα κάποιου άλλου και να μην επιθυμεί να έχει γνώμη για αποφάσεις που δεν είναι των αρμοδιοτήτων της.
Αυτό που κάποιος επιζητεί ζητώντας διαχωρισμό, είναι να μην βαρύνεται ο απλός πολίτης με τη μισθοδοσία του κλήρου και να μην απαλλάσσεται η Εκκλησία από τη φορολογία, ειδικά σε μία εποχή όπως αυτή όπου η χώρα μας βιώνει μία τόσο τραγική οικονομική κατάσταση.
Κανένας άνθρωπος που δε θρησκεύεται ή δεν ακολουθεί αυστηρά μία πίστη δεν είναι αντίχριστος ή κακός άνθρωπος. Η άρνηση του θρησκεύειν δεν αφορά την εχθρότητα σε μία συγκεκριμένη πίστη αλλά βασίζεται στην έλλειψη της επιστημονικής επάρκειας στο να πιστευτούν οι πεποιθήσεις αυτές. Κανένας άνθρωπος δε χρειάζεται εκφοβισμό για να μοιράσει φιλανθρωπία, ούτε ένας άνθρωπος είναι καλός, τίμιος ή ευγενικός επειδή ασπάζεται μία συγκεκριμένη θρησκεία. Η αγάπη και η προσφορά στο συνάνθρωπο είναι εγγενή ανθρώπινα στοιχεία, ένα μωρό ακόμα και αυτό νοιώθει συμπόνια αν δει έναν άνθρωπο τραυματισμένο ή λυπημένο.
Αυτό που ζητείται στον διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους είναι να σταματήσει η επιβολή της Εκκλησίας στην κοινωνία. Η Εκκλησία σαν έννοια και σαν ρόλος μέσα στην οργανωμένη θρησκεία, χαίρει του σεβασμού κάθε πιστού και μη. Όμως, δεν έχει δικαίωμα να εκβιάζει πολιτικούς ηγέτες, να σκορπά αρειμανίως το μίσος με κηρύγματα μίσους ενάντια σε κοινωνικές ομάδες ανθρώπων και να μη σέβεται θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα (το δικαίωμα στην αποτέφρωση ή το σύμφωνο συμβίωσης). Επιπλέον, δεν έχει δικαίωμα να σφυροκοπά διαρκώς τα παιδιά μυαλά και να ασκεί ατιμώρητη ρητορική μίσους σε ανθρώπους, πολιτικούς και οτιδήποτε δε συμφωνεί με εκείνους. Καμία θρησκεία, κανένας θεός έτσι και αλλιώς, δεν έχει ανάγκη κανέναν να καταραστεί, να αφορίσει και να επιτίθεται σε κανέναν; ο θεός δε χρειάζεται προστάτες.
Ο διαχωρισμός Κράτους – Εκκλησίας θα οδηγήσει στη συνειδητοποίηση των ρόλων και των δύο θεσμών, θα θεμελιώσει το σεβασμό και την αυτογνωσία και των δύο. Ο σεβασμός στον ρόλο που διαδραματίζει ο κάθε θεσμός και ο σαφής διαχωρισμός, θα βοηθήσει στο να γίνουν πιο ξεκάθαρα και σαφή τα πράγματα για τον πραγματικό ρόλο που διαδραματίζει ο κάθε οργανωμένος θεσμός μέσα στην Πολιτεία.
